A Day at Thewet

คิดถึงเธอทุกทีที่อยู่คนเดียว

ตะวันลับฟ้าเมื่อตอนเย็นๆ
จะเป็นเวลาที่ใจหาย

ปลายท้องฟ้ากับแดดรำไร

ฉันเหมือน ใจจะขาด

ยังกังวล ห่วงใครบางคน

ที่ไม่อาจพบและเจอ

คิดถึงเธอทุกที ที่อยู่คนเดียว

ไม่เคยได้รู้ว่าเธอเป็นไง

ข่าวคราวเงียบหายเมื่อจากกัน

เธอมีใครมาแทนที่ฉัน

แล้วเขาดีหรือเปล่า

มีฉันไหม เวลาที่ฝัน

หรือว่าลืมทุกเรื่องราว

คิดถึงฉันหรือเปล่า เมื่ออยู่คนเดียว

ตั้งแต่ครั้งนั้นที่เธอไม่อยู่

ชีวิตดูเปลี่ยนไปยังอ้างว้างยังเสียใจ

เหลือเพียงแต่ความเงียบเหงา

ยังคิดถึงวันที่ผ่าน วันที่มีแต่เรา

แต่วันนี้มันว่างเปล่าเหงาจับใจ

คิดถึงเธอรู้ไหม

คิดถึงเธอทุกที ที่อยู่คนเดียว

วันอาทิตย์ที่ผ่านมา นั่งคิดอะไรเพลินๆ แต่แล้วก็เกิดความรู้สึกเศร้าขึ้นมาวูบนึง แบบบอกไม่ถูก อาจเป็นเพราะเราคิดถึงใครคนนั้นมาก มากจนกระทั่งคิดไปว่าการนั่งคิดถึงกันนี้มีแต่จะก่อให้เกิดความทรมาน เพราะว่าต่อให้คิดถึงยังไง เราก็ไม่อาจเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตของเค้าคนนั้นได้ แล้วก็คงไม่มีโอกาสได้ใกล้ชิดกับใครคนนั้นได้มากไปกว่านี้อีกแล้ว และเส้นทางชีวิตของเราสองคงก็ไม่มีทางมาบรรจบกันอีก แค่โชคชะตาพาให้มาเจอกันนี้ก็ถือเป็นเรื่องบังเอิญที่น่ายินดียิ่งแล้ว เราจะหวังอะไรได้มากกว่านี้อีก เราเองก็ต่ำต้อยด้อยค่าเหลือเกิน ถึงไม่อยากจะคิดดูถูกตัวเอง แต่เรารู้ดีว่าเราไม่มีอะไรคู่ควรกับเค้าคนนั้นสักนิด คิดถึงแค่นี้ก็เกิดความเศร้าลึกแบบที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน จะรู้สึกดีขึ้นเฉพาะเมื่อคิดถึงวันเวลาที่ผ่านมาที่ได้มีโอกาสคุยกัน วันทีมีรอยยิ้ม มีเสียงหัวเราะ และแววตาขี้เล่น และแววตาที่ดูเหมือนจะยิ้มอยู่ตลอดเวลา

จิตตกมาก จนต้องแก้เครียดโดยการนั่งรถเมล์เล่นไปเรื่อยๆ ผ่านถนนหนทางในกทม.ไปเรื่อยๆ จนไปสุดปลายทางที่เทเวศน์
ไปถ่ายรูปดอกไม้นานาพรรณ

สวยมากมาก ถ่ายเพลิน ได้มาเกือบสองร้อยรูปแน่ะ

หายจิตตกกันเลยทีเดียว
จริงๆนะ เวลาที่เศร้า ให้ไปอยู่กับธรรมชาติ แล้วจะรู้ว่าชีวิตนี้ ถ้าจะให้มันสุขก็ได้นะ มันไม่ได้ยุ่งยากมากเรื่อง